به بهانه ی “روز  زبان مادری”

به قلم : دکتر مهراب رجبی ، رئیس بنیاد ایرانشناسی شعبه البرز

در سلسله برنامه ها و (روزها)ی البرز گردی، روز گذشته دیداری از کلاک داشتیم. سرزمینی کهن، زیبا و بلند آوازه. جایی که همشهریان عزیز کلاکی ام به خود می بالند که اینجا زادگاه حضرت زرتشت می باشد..‌.!؟
گزارش این سفر خوش خاطره بماند برای بعد. کوتاه آنکه، تکیه نزدیک به چهارصد ساله ویدرخت ( درخت بید) کلاک به اضافه قلعه اسفندیار به اضافه بقایای گورستان مادی به اضافه دو کوه موسوم به چهل دختران و چهل پسران. جملگی می توانند به عنوان منابع، داده ها و نشانه هایی از همان ادعای پر افتخار زادگاه خالق؛ نیکو پندار، نیکو کردار و نیکو گفتار، مورد بررسی و استفاده قرار بگیرند؛
یکی شاخ سرو آورید از بهشت
به دروازه شهر کشمر، بکشت.
وجود بقعه ای موسوم به امام زاده تقی، در مکانی تقریبا صعب العبور، دور از انظار و تا حدودی دست نیافتنی، نیز به درستی این ادعا می افزاید.

در ادامه سفر دیدار و گفتگو  با یکی از همشهریان عزیز که به گمانم در کار انتقال مسافر – اسنپ – فعالیت داشتند، برایم جالب بود؛
سمن بویان، غبار غم، چون بنشینند، بنشانند
پری رویان. قرار از دل، چو بستیزند، بستانند.
با عنایت به لهجه شیرینش، از ایشان پرسیدم. آیا اهل میانه هستید؟ در پاسخ، با شگفتی، گفتند؛ آری.
و در ادامه گفتند؛ اهل روستای “خرده بلاغ”
گفتم؛ از ” بیوک بلاغ” چه خبر!؟
و باز با رضایت و شادمانی، از برقراری این ارتباط صمیمانه فرمودند، آنجا را نمی دانم، اما، داش بلاغ، و خلیفه بلاغ، و قزل بلاغ، و شیرین بلاغ… همه در نزدیکی ما هستند…
گفتم چه بهشتی است زادگاهتان. این همه چشمه سار!
گفتند، دقیقا، پاره ای از بهشت است.
و من گفتم؛ به خصوص که؛ چشمه کش و اندرود و قاراب و چتاب، نیز همگی ریشه در آب داشته و به زیبایی “میانه عزیز ایران جاودان” می افزایند…

جمله دریاها، از آن پاکی برند
قطره هایش، یک به یک، میناگرند.

یکم اسفند ماه سال ۱۴۰۳
جهانشهر کرج، مهراب رجبی.